"Doe open!" De woorden klonken schel terwijl er hard op de deur werd gebonsd. "Doe open, ik weet dat je er bent!"
Het was een drukke week en eindelijk maakte ik tijd om even te ontspannen. Ik nestelde me op de bank in een makkelijke broek, met dikke sokken en een kop thee. Mijn favoriete luisterboek op Storytel en toen gebeurde het, het bonzen en het luide roepen. "Doe open!" De woorden klonken schel terwijl er hard op de deur werd gebonsd. "Doe open, ik weet dat je er bent!" Ik liep naar de gang zonder licht aan te doen en gluurde door het kijkgat in de deur. Daar stond iemand die ik niet herkende maar die blijkbaar graag naar binnen wilde. De ongenode gast rammelde aan de deurklink die tot mijn schrik meegaf. Had ik de deur niet afgesloten? Blijkbaar niet.... Voordat ik het goed en wel besefte stormde ze naar binnen en vroeg op autoritaire toon: "Wat ben je aan het doen?
"Ik ben eindelijk even aan het ontspannen" antwoordde ik, "mag ik alsjeblieft?" Er viel een ongemakkelijke stilte. Wat gebeurde er allemaal, wie was deze vrouw die kennelijk vond dat ze het volste recht had mijn huis binnen te stormen en zich te bemoeien met mijn privéleven. Ze had iets bekends, maar ik kon er de vinger niet op leggen. "Wie ben jij", vroeg ik haar, maar in plaats van te antwoorden kwam ze dreigend voor me staan en prikte met haar wijsvinger in mijn borst. "Volgens mij heb jij wel iets beters te doen", beet ze me toe.
Ik beet op mijn lip.... daar had ze wel een punt....
Sinds een aantal weken heb ik een gloednieuwe fotostudio, maar die kost natuurlijk geld en dat moet wel verdiend worden. Als ik geen shoot heb kan ik mijn tijd goed gebruiken om foto's te bewerken, blogs en nieuwsbrieven te schrijven, te posten op social media en photoart te maken om te verkopen op werk aan de muur. En dan heb je nog de administratie en er moeten natuurlijk nieuwe ideeën komen om klanten te werven. Misschien moet ik een coach raadplegen, een cursus volgen of een goed zelfhulpboek lezen... er is altijd ruimte voor verbetering. Ze heeft gelijk, ik heb helemaal geen tijd om op de bank te zitten. Ik draai me om en wil haar zeggen dat ze gelijk heeft, maar ze is al verdwenen. De deur staat nog open en een koude windvlaag trekt door het huis. Rillend doe ik de deur dicht en ga aan het werk.
De weken daarna keerde ze regelmatig terug; mijn ongenode gast. Telkens als ik me wilde ontspannen of zomaar niet nuttig bezig was, met niks bijzonders stond ze daar weer. Haar stem kil en verwijtend. Ze wist van geen ophouden. Extra sloten op de deur hielpen niet, ze kwam altijd weer binnen en op den duur accepteerde ik gelaten haar nooit aflatende aanwezigheid.
Toch groeide het verzet tegen deze regelmatige invasie en ik besloot van tactiek te veranderen. Nog voordat ik me goed en wel op de bank had genesteld stond ze daar weer, een boze uitdrukking op haar gezicht en dat bekende, priemende vingertje. Ik liep naar de keuken, schonk nog een kop thee in en pakte een schaaltje chocolaatjes. Ik vroeg haar te gaan zitten, gaf haar de kop thee en bood haar een chocolaatje aan. Ze keek wat verward om zich heen, haalde haar schouders op en ging zitten. Een poosje zeiden we niets, dronken onze thee en genoten van de chocola. Ik keek haar diep in de ogen en zei: "Nu je hier bent, in mijn huis, wil je me om te beginnen eens vertellen wie je bent?
Ze keek me geschrokken aan en op datzelfde moment veranderde haar houding. Ze zuchtte diep en ontspande. Met moeite kon ik haar verstaan toen ze fluisterde: "Mijn naam is angst."
