
Ik sta stil, vertwijfeld. Waar zijn die groene paaltjes gebleven die me de weg zouden wijzen? Het pad dat eerst zo uitnodigend leek, is nu zo smal geworden dat er nauwelijks nog zonlicht doorheen komt. Is dit überhaupt nog een pad? Een koude rilling trekt door me heen als ik besef: ik ben verdwaald.
Vanmorgen voelde alles nog zo goed. Ik besloot op avontuur te gaan—back to nature, alleen met mezelf. Mijn telefoon ver weggestopt onderin mijn rugzak, samen met een flesje water en een dikke plak zelfgebakken bananenbrood. Dit zou míjn dag worden. Ik had het groene wandelpad uitgekozen: niet te kort, niet te lang, een gemiddelde moeilijkheidsgraad volgens de folder. Het beloofde precies de balans te bieden tussen avontuur en rust. Perfect voor vandaag besloot ik.
De eerste stappen voelden magisch. Wat goed dat ik dit gedaan heb! De bomen ruisten zachtjes in de wind, het zonlicht speelde tussen de bladeren. Alles leek me toe te lachen. Hier voelde ik me verbonden met de natuur, vrij van dagelijkse drukte. Elke stap bracht me dichter bij mijn eigen gedachten. Maar in mijn dagdromen lette ik niet meer op de wegwijzers.
En nu sta ik hier. Het pad is verdwenen. De grond onder mijn voeten voelt drassig, mijn schoenen zijn doorweekt. Geen groene pijltjes te bekennen. Mijn ademhaling versnelt, en een stem in mijn hoofd begint te spreken.
"Zie je nou wel? Waarom moet je altijd iets nieuws proberen? Blijf toch gewoon op het veilige, bekende pad. Daar weet je tenminste de weg. Je weet dat je geen richtinggevoel hebt, jij moet dit soort dingen gewoon niet doen."
Diep vanbinnen begint zich iets te roeren. Iets dat zich verzet tegen die stem. Ik voel iets in mij wortel schieten. Is het moed?
"Nee," antwoord ik. "Ik wil dit. Ik wil verrast worden, verwonderd raken. Ervaren wat er is buiten mijn comfortzone. Er is meer dan het bekende en ik wil het ontdekken." Het stemmetje in mijn hoofd giechelt schamper: "Nou, verrast ben je zeker. En? Word je er blij van?"
Ik laat me zakken op een boomstronk en, neem een slok water en kauw op een stukje bananenbrood. Terwijl ik om me heen kijk en een paar keer diep ademhaal, voel ik langzaam een glimlach opkomen. "Ja, eigenlijk wel," hoor ik mezelf zeggen. Ondanks de natte schoenen en de blaar die opkomt, voel ik iets bijzonders: ik leef. Er roert zich een vastberadenheid in mij. Iets in mij zegt dat ik mijn eigen weg kan vinden, zelfs zonder de groene pijltjes.
Met nieuwe moed sta ik op en kies intuïtief een richting. Na een paar minuten verschijnt er tot mijn opluchting weer een groen pijltje. Hoera!! Het pad eindigt in een weide vol wilde bloemen, badend in zonlicht. Daar, midden in de weide, staat een vrouw. Ze lijkt verdacht veel op mij. Ze glimlacht, spreidt haar armen en zegt: "Daar ben je! Ik wist dat je de weg zou vinden. Je hebt niet de makkelijkste route gekozen, maar dat past ook wel bij jou."
Ze omarmt me liefdevol en fluistert: "Welkom thuis."
Ik ben Carla Manten, intuïtief fotograaf voor vrouwen. Ik fotografeer vanuit de verbinding met jou. Meer weten?
Reactie plaatsen
Reacties